Pyramid

Alaca bulaca bir savaş

Yerel seçimler yaklaşıyor, ülke tekrar bir oy-kampanya savaşına giriyor. 2007 siyasi seçimleriden daha fazla rengin, tonun olduğu bir savaş olacak bu seferki. Vatandaşa en yakın yerden yapılacak, eldeki tüm imkanlarla canını dişine takan bir savaş olacak bu. Seçmen profili daha belirli, coğrafik olarak ayırması, hangisine neye göre davranılması, siyasi pazarlama yapılması daha kolay, daha teknik. Üstelik, tüm taraflar da öğrendi artık 21. yy kurallarını, danışıklı dövüşmeyi... Seçim yerel olunca, seçmene yaklaşmak, nabzını ölçmek, neye ihtiyacı olduğunu bilmek daha kolay. İş, kimin kandırma sanatını daha iyi icra ettiğine kalıyor. Seçmen nasolsa yorgun, aç, cahil, nankör ve unutkan. Adayın, şehircilik, alt yapı, güvenlik, ulaşım politikalarına, seçim beyannamesine bakacağı yok. Günü kurtarmayı düşünüyor seçmen, krizi belediye başkanı çıkarmadı ya. O gün işine geleni kim vaat ederse, önceden ucunu gösterirse ona veriyor oyunu. Nasolsa alışmış, sevmiş mağdurluğu, şikayet etmeyi. Politikacıya da nabza uygun şerbeti çini kaselerde sunmak kalıyor.

Ticari bir meslek, bir rant sağlama yöntemi politikacılık, özellikle yerelcilik. İdeolojiye gerek yok, zaten idelojiden anlayan seçmen de yok. Adaylar birbirine girmiş, batıda hükümet partisinin dediğini doğuda muhalif aday diyor. Ne olduğu, ne olacağı kimin ne dediği belirsiz. Bilinen, aşikar olan tek birşey varki, iki tarafta eşit işgüzarlıkla oynayacak bu sefer rolünü. Biri oy için yakacak yiyecek dağıtırken diğeri de boş durmayacak. Öğrendi, tecrübe etti artık. Bıraktı bir kenara kuruluş varoluş nedenlerini 'Kim olursan ol gel' diyor, bir oy ediyorsan gel.. Çarşaflı ol yine gel, üniversiteye gitmene karşıyız, davamızı açarız ama parti başka, partiye geleceksen gel... Yüce muhalefet de öğrendi hamdolsun demeyi. İdeolojiyle, fikirle, bağlılıkla bu işin yürümediğini, siyasetin devrin rengine bürünmek olduğunu. Bakalım, bu alaca bulaca, rengi belirsiz savaş bu sefer neler gösterecek... ne iddialar, vaatler edilecek, sözler verilecek... ve elimize neler geçecek.

Mr. Görünmezel'in maceraları: kriz günlerinde kahramanlık

Krizde normalleşme süreci başlıyor.. Kahramanımız, Mr. Görünmezel tüm cesaretini toplayıp dünya ekonomisine müdahale etti ve bankalar, mortgage mağdurları, gelişmekte olan ülke ekonomileri, birer birer krizden çıkacağız. Mr. Görünmezel bir süper kahraman, kriz günlerinde macera peşinde, kendini kimseye göstermeden dünyaya müdahale ediyor.. Veee... tekrar düzlüğe çıkıyoruz.. Kaybolan milyonlar geri geliyor, evler ev sahiplerine geri teslim ediliyor, bankalar batmıyor, CEO'lar maaşlarından olmuyorlar, tüketim durmuyor.. Ekonomik krizleri değil, son moda trendlerini, yeni model arabaları, son teknoloji ürünlerini konuşmaya devam ediyoruz artık... Hepimiz minnettarız Mr. Görünmezel'e. Devletler, birleşmiş devletler, birleşmeye çalışan devletler hepsi teker teker tebrik ediyorlar kendisini: 'Sağol Görünmezel, bir krizden daha paçamızı kurtardın. Sen çok yaşa Görünmezel! Ah şu dünya bankamız, para fonumuz, şu para politikacılarımız senin kadar olamadı. Onlar bozdu, sen düzelttin!'

Peki bu esrarengiz kahraman kimdir? 'Ana Şirket' çalışanı olmalı kanımca.. süper güçler ne zaman zedelense ortaya çıkan... Diğer görünmez, esrarengiz, derin, asırlık güçlerin oğlu, ezeli varisi olmalı.

Sen çok yaşa Bay Görünmezel, sayende bilgeler banka kredisiyle 2. ferrarilerini alacaklar!

'Un paese fra l'islam e occidente: la politica turca alla prova delle elezioni del 2007''

INTRODUZIONE

La Turchia, che si trova in una delle posizioni geopolitiche più importanti del mondo, è sia per la collocazione geografica che dal punto di vista culturale e sociologico un ponte fra l’Occidente e l’Oriente. Questa caratteristica del paese, oltre ad essere fonte di molte opportunità ma anche di altrettanti problemi, lo trasforma in un oggetto d’analisi molto interessante. La Turchia, che attualmente viene considerata fra i paesi in fase di più accentuato sviluppo, ha vissuto molte crisi economiche e politiche nella sua storia recente, e nonostante abbia imboccato sin dagli anni Venti la via della modernizzazione è ancora soggetta a tensioni sociali e culturali significative, che la sottopongono a spinte opposte di segno innovativo o tradizionale. Studiare la politica turca attuale è un modo per gettare uno sguardo su questa complessa realtà. In questa sede si è scelto di farlo sotto il profilo della comunicazione politica, descrivendo e analizzando il quadro delle cruciali elezioni legislative del luglio 2007. Oltre all’interesse personale per la comunicazione sotto tutti i sensi, la scelta dell’argomento di analisi è stata motivata anche dagli ultimi avvenimenti verificatisi nel paese, che hanno portato alla decisione di tenere l’ottava elezione politica anticipata della storia turca e di conseguenza hanno visto una campagna elettorale breve ma molto intensa dei partiti politici.
Nella presente tesi si è cercato di analizzare i partiti turchi contemporanei, i loro programmi politici, le tematiche e le modalità delle loro campagne elettorali e il ruolo degli attori mediali presenti nel paese, per spiegare in quali condizioni e per effetto di quali fattori è maturato il nuovo successo di Erdogan e del suo AKP. Per rendere più chiaro il contesto in cui la campagna si è svolta, si sono necessariamente richiamati alcuni eventi passati della storia politica turca, dato che sarebbe stato impossibile fornire un’immagine complessiva di tutto quello che sta succedendo attualmente in Turchia senza rivolgersi alla storia che ne ha fornito le premesse.
Il primo capitolo della tesi consiste in una descrizione del clima che ha caratterizzato la scena pubblica turca agli inizi del 2007, quando l’inizio del dibattito sull’elezione del nuovo presidente della repubblica é stato il principale motivo dello scoppio della crisi politica, che è durata fino alla elezione a questa carica di Abdullah Gul e per certi versi dura ancora. Nella prima parte si offre una presentazione della situazione di crisi: la reazione alla candidatura di Gul di quello strato della popolazione che crede nei principi di democrazia e laicismo voluti da Ataturk a fondamento della repubblica e intende difenderli da quelle che considera minacce ad essi rivolte, i fallimentari turni del voto presidenziale in sede parlamentare e il quasi-intervento diretto delle Forze Armate nel contesto politico. In altre parole, in questa parte del lavoro sono riportati tutti gli avvenimenti che hanno causato il ricorso ad elezioni legislative anticipate e che come conseguenza hanno dato luogo ad una campagna elettorale ridotta nei tempi ma molto intensa ed interessante.
Nel secondo capitolo della tesi vengono esaminati i cinque partiti politici che apparivano destinati ad essere i più votati in tutti i sondaggi pubblicati, iniziando dalla loro evoluzione storica per far capire come siano evolute alcune delle loro ispirazioni ideologiche e come questi cambiamenti siano stati recepiti dall’elettorato. In questo senso, esaminare la storia dei partiti politici significa operare una ricerca che fornisce quasi tutte le informazioni indispensabili sulla storia politica del paese, in quanto alcuni dei partiti politici oggi presenti sulla scena esistono, malgrado le interruzioni che la loro attività ha dovuto subire in fasi particolarmente turbolente, dagli anni Cinquanta, e la loro presenza è una testimonianza dell’evoluzione del paese. Questi partiti sono oggi chiamati ad adottare politiche decisive per il futuro, sia sul piano economico sia su quello propriamente politico, data la delicatezza delle sfide che attendono la Turchia sul piano interno e su quello internazionale, a partire dalla controversa questione dell’adesione all’Unione Europea e dell’atteggiamento da tenere dei confronti del terrorismo indipendentista curdo. L’argomento viene affrontato nel secondo capitolo attraverso un’analisi dei manifesti politici – cioè delle piattaforme programmatiche – di questi cinque partiti, che sono analizzati sia sotto il profilo del contenuto propositivo in ordine ai problemi reali del paese, sia sotto quello delle critiche rivolte agli avversari. In questo capitolo vengono riportati anche i principali slogan che hanno contraddistinto le manifestazioni, i volantini di propaganda e le affissioni pubblicitarie dei partiti, esaminandoli nel dettaglio nei paragrafi dedicati alle campagne elettorali dei singoli partiti.
Il terzo capitolo ha come argomento specifico il periodo della campagna elettorale e il ruolo che in essa hanno svolto gli altri attori. Prima di tutto vi sono esaminati i maggiori temi della campagna, che a volte hanno varcato i limiti della politica estendendosi a vicende personali riguardanti i più noti esponenti politici. Gli scambi di battute polemiche avvenuti fra questi ultimi vengono direttamente riportati per far capire al lettore come i leader turchi esprimono le proprie opinioni. Successivamente, nello stesso capitolo è esaminato il contesto dei media in Turchia per capire come e in che misura la campagna elettorale sia stata illustrata dai vari mezzi di comunicazione. Il contesto dei media viene qui esaminato tramite l’analisi di cinque quotidiani e sei canali di televisione, con alcuni esempi dei programmi speciali realizzati in occasione delle elezioni. I mezzi d’informazione sono stati analizzati anche sotto il profilo della proprietâ, cioè riguardo alla relazione esistente fra l’imprenditorialità del proprietario e l’imparzialità della comunicazione stessa.
Riassumendo, la presente tesi presenta un’analisi del contesto politico di un paese alla prova delle elezioni anticipate, in una fase delicata in cui anche le tradizionali rivendicazioni storiche dei diversi settori ideologici si sono evolute insieme ai partiti, all’opinione pubblica e ai mezzi di comunicazione, per finire a dar vita ad dibattito multilaterale a cui hanno preso parte in primo luogo i fondamentalisti islamici, i nazionalisti ed i socialdemocratici, non dimenticando ovviamente la formazione degli indipendenti, che di fatto ha rappresentato, nella campagna elettorale, la componente etnica dei curdi. Questo lavoro si propone di analizzare il periodo della crisi politico-elettorale, mettendo in evidenza tutti i suoi attori: in primo luogo i partiti politici, che hanno il potere di cambiare la situazione odierna e che si sono sforzati di comunicare nel modo più efficace con il loro potenziale elettorato in questo periodo; in secondo luogo i mezzi di comunicazione di massa, che si sono dimostrati influenti attori coprotagonisti delle vicende qui analizzate, sia per la loro funzione di filtrare i messaggi politici prima di trasmetterli al pubblico, sia per la capacità che alcuni di essi hanno di condizionare le politiche persino dei governi; in terzo luogo il popolo, cioè l’elettorato della Turchia, le cui reazioni, se da un lato hanno garantito un secondo successo di Erdogan e del suo partito, riconfermandoli al governo, dall’altro hanno dato vita alle più grandi manifestazioni della storia repubblicana del paese.

Kapitalizmi tedavi edeceklermiş…

Dünya ekonomik krizlerle boğuşuyor, devler batıyor, bankalar çöküyor, dünyanın en büyük ekonomisi yerle bir oluyor.. Avrupa liderleri toparlanıp konuşuyorlar, ‘inandığımız kapitalizm’den vazgeçmeyelim tedavi edelim’ sonucu çıkarıyorlar. İşsizlik, fakirlik her gün dünyanın her yerinde artıyor, ezilen, fakirleşen kin besliyor, kıskançlık besliyor, hala inanıyorlar… Frankfurt kitap fuarında en çok satılan kitap Marx’ın Kapital’i oluyor.. Yıl 2008… Dünya gençliği okumamış, okuduğunun üzerine düşünmemiş, etrafta ne varsa ona inanmış öylece gidiyor, başka ülkelerden, başka dinamiklerden habersiz inandıkları Amerikan rüyasındalar hala… 2008 yılında en çok Kapital satılıyor.. Şimdi merak ediyor insanlar, kapitalizm nedir, neye yarar, neye yaramaz, nerede iyidir, ne kadarı iyidir diye.. en büyük bankaların, finans kuruluşlarının dünyanın en iyi okullarında okumuş ekonomistleri, ceoları öngöremeden girdikleri yatırımları kaldıramıyorlar, ne olabileceğini hiç öğrenmemiş gibi davranıyorlar… bir sene önce gelişmekte olan ülkelerde bankalar satın alan güçler, bugün devlet desteği olmadan ayakta duramıyorlar, sonra adına ‘ılımlı sosyalizm’ diyorlar. Merak ediyorum, bu dünyanın bu en iyi okulları hangi doktrinlerde bu kadar ısrarcı da bu insanlar hiç düşünmüyorlar, hiç araştırıp geliştirmiyorlar. Her bireyin kendi kârının maximumu için savaştığı –çalışmadığı, savaştığı- bir dünyada ekonominin er geç çökeceğini kim anlatamıyor bu insanlara. Çıkarlar gerçeklerin ne kadar ötesindeki bu insanlar bu denli pervasızca hareket edebiliyorlar. Tüketmeye zorlayan bir toplumda, her gün, her an en yeniyi en son modayı isteyen insanlar, beyinler yetiştiriyorlar ve sistemin kendi kendini tüketmesini bireysel karları için destekleyebiliyorlar. Karl Marx, sermaye odaklılığı, diğerlerini umursamayan bireysel kâr maksimizasyonunu, üretimden çok faizi, komisyonculuğu, istihdam yaratmaktan çok kişisel serveti teşvik eden bir sistemin er ya da geç kendi kendisini de tüketeceğini yazmamış mıydı? Kapitalist şahsiyet homo aeconomicus’un her gün daha çoku daha iyiyi daha yeniyi istedikçe diğerlerinin payından aldığını/çaldığını ve bunun böyle yürümeyeceğini anlatmamış mıydı? Dünyadaki gayri safi milli hasıla, eşyanın tabiatı gereği sınırlıdır, ve en doğru ekonomi eşit dağılıma, sosyal devlete, insanlara yaşama hakkı, yaşama alanı veren ekonomi politiğe dayanan sistemdir. Ferrarileri, hatta helikopterleriyle gezen, son model cep bilgisayarlarıyla Hawai’de tatildeki eşiyle konuşan, yatına binip aylarca ortadan kaybolan, cep telefonuyla borsadaki paralarının artışını Varyemez Amca misali izleyen, iki milyon süper-zengin kişi, geri kalanların hiçbir şeyi yokken, yatacak ev yiyecek yemek bulamazlarken dünyanın sonuna kadar zengin ve mutlu olacaklarını nasıl düşünebildiler? Kim, nasıl kandırdı tüm insanlığı? İsrafın azına çoğuna bakmadan, israflarını bile paylaşmadan yaşayan o iki milyon insan, bundan sonra ne yapacak? Benim biraz daha az olsun ama başkalarının da insanca şartları olsun diyemeyenlere ne olacak şimdi? 10 villası olup hangisinde kalacağına şımarıkça karar veremeyenler, iki tanesiyle yetinip beş ilköğretim okulunun 20 sene öğretmen maaşlarını ödeseler, iki tane mega yatları olacağına, biriyle kar amacı gütmeyen, muhtaçlara dağıtım yapan yemek fabrikası kursalar, otomobilleri ailecek en pahalı ve en son model olmasa güvenli ama mütevazi olsa da, çalışanlarının asgari ücretli maaşlarına biraz zam yapsalar, evlerini alırken destek olsalar. İnanın dünya bu hale gelmezdi. İnsan denen varlık, ihtiraslarından biraz arınsa, tüketim toplumlarının, israf toplumlarının doğru yere gitmediğini, vahşi kapitalist ekonominin gün gelip kendisini de tüketeceğini bir görebilse. Paylaşsa insan, ben rahatım ailemde rahat, birazda paylaşayım, vergiden düşmek amaçlı değil gerçekten yardım yapayım dese… Her birey biraz kendinden bir şeyler verse dünyaya… BU DÜNYA DEĞİŞEBİLİR!

bir kedim bile yok :(

Rıfkı

Çağdaşlık ve Sanat fabrikaları

Çağdaş ne demektir neye çağdaş denilir? Bir dilbilimcinin gözünden bakarsak, –daş son eki ile biten ve aynı şeye sahip yada ait olanları anlatan tüm kelimeler gibi aynı çağdan olmayı anlatan bir kelimedir. Bazı tarihçiler 1969’da Armstrong aya adım attığında yakın çağın biterek uzay çağının başladığını söylerler, diğer bazıları ise sanayi devrimi ile yeni bir çağa girildiğini. Halen yakın çağ diye adlandırılan ve Fransız ihtilali ile başlayan çağda olmadığımız kesin ama adı ve başlangıç tarihi hakkında net bir şey halen söylenemiyor. Dilbilim ile bu bilgiyi birleştirirsek o varsayılamayan başlangıç tarihinden bu yana yapılan, yazılan, çizilen, yaşayan, süregelen her şey çağdaştır, çağdaşlarımızdır. Peki çağdaş olan mutlaka en iyi ve en güzel olanmıdır? Tarihin, yaş ve ya yaşamışlığın yükünden sıyrılmayı başarıp çağdaşlaşan doğru olanımı temsil eder? Yada daha açık sormak gerekirse, yeni olan hep güzel midir? Her gün her şeyin değiştiği bir dünyada ve her gün yeniyi isteyen toplumlarda çağdaş olanın popüler ve aranılan olduğu kesin ama doğruluk ve güzelliğin göreceliliğinde daha fazlasını söylemek sadece anlık olmakla kalmaz, belki çağdışı bile kalır.

Çağdaşlığın teknolojiden sonra en çok rağbet gördüğü alanlar sanırım kültür ve sanat. En yeni tasarımlar, en yeni sanatsal teknikler hep en moda olanlar oluyor, sanatçılar araştırıyor geliştiriyor, harika eserler yapıyorlar, ertesi gün daha yenisini bir başkası yapıyor, kullanılan malzemeler, teknikler, vizyonlar birbirine karışıyor, sanat yapmak için değil en yeniyi yapmış olmak için yarışıyorlar, bazen ortaya pek komik şeyler çıkıyor. Bir kutunun üstüne bir çatalı vidalamışlar ucunda plastik bir kırmızı biber arkada bir lamba yakınca duvarda biber gözüküyor. Adına “contemporary art” diyorlar, çünkü çağdaş sanat demek de bugünün modası değil, ama tabii yarın ne olur belli olmaz. Hedef kitle tüketim toplumunun talepleri hep en yeniyi görmek yönünde ama konu sanat olunca arzın talebi karşılaması herkesin sançtı ve yaratıcı olmasını gerektireceğinden pek de rasyonel bir düşünce olmaz. Çağdaş sanatçılar çoğunlukla birbirleriyle yarışmak, en yeniyi, sürdürebilir yeniliği yaratabilmek için sanat tüketicilerine dönüşüyorlar, yarışta geri kalmamak için tasarım tüketiyorlar. Artık sanat ne sanat için ne para için, fakat ihtiras için yarış için hergün güncelleniyor. Adeta bir serbest piyasa sanatına dönüşüyor, fabrikalaşmaya geçiyor, üstelik son tüketicisin alım gücü her gün azalırken. Herkes sanatçı olmaya gıpta ediyor, sanat israfını görmüyor, fark etmiyor... Her gün başka bir yerde yeni bir sergi, fuar, atölye çalışması başlıyor, bazen sadece sanatçılar gidiyor birbirlerinizin çağdaşlıkları ölçmeye…

Sanat masum kalmalı, bu tüketim toplumuna uymamalı, yozlaşıp bozulmamalı, çağdaşlaşıp saçmalaşmamalı… Sanatçı dürüst kalmalı kendinden yaratabildikçe sanat yapmalı…

Karanlıktaki Adam

Auster yine yazmış, yaratmış, anlatmış, dünyayı değiştirmiş..

Yazmayan bir yazarın yarattığı karakter başka bir dünyaya uyanıyor.. 2000'den itibaren herşey başka... 11 eylül yok, ırak savaşı yok, eyaletler bağımsızlıklarını ilan etmiş federallerle savaşıyorlar, federaller başlarında Bush, dünyayla oynayıp oynayıp yok edicez diye uğraşıyorlar. Bağımsızlar özgür, başkasının işine karışmak yok, silaha değil öğretmen maaşlarına bütçe ayırıyor, benzin harcamıyor, bisiklete biniyorlar...

Kısacık, hızlı, cesur, çarpıcı bir ütopya. 'Keşke böyle olsaydı' demedim diyemem.

şiir ve umut

Her umutsuzluğa kapıldığımda bu şiiri okuyorum... yaşama ve dünyaya olan sevgimi kaybetmemek için... O diyorum nasıl bir durumda yazmış bu şiiri, sen kimsinki pes edicek. Dünyayı sevmeyi öğrenmek için okuyorum bu şiiri... koşulsuz iyimserliğe hayran kalıp örnek alabilmek için...



YAŞAMAYA DAİR



Yaşamak şakaya gelmez,büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın

bir sincap gibi meselâ, yani,

yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,

yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.

Yaşamayı ciddiye alacaksın,yani, o derecede, öylesine ki,meselâ, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,yahut, kocaman gözlüklerin,

beyaz gömleğinle bir laboratuvarda

insanlar için ölebileceksin,

hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,

hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,

hem de en güzel, en gerçek şeyin

yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,yetmişinde bile, meselâ, zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,

ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,

yaşamak, yani ağır bastığından.



Diyelim ki, ağır ameliyatlık hastayız,yani, beyaz masadan

bir daha kalkmamak ihtimali de var.

Duymamak mümkün değilse de biraz erken gitmenin kederini

biz yine de güleceğiz anlatılan Bektaşi fıkrasına,hava yağmurlu mu, diye bakacağız pencereden,yahut da yine sabırsızlıkla bekleyeceğiz

en son ajans haberlerini.Diyelim ki, dövüşülmeye değer bir şeyler için, diyelim ki, cephedeyiz.Daha orda ilk hücumda, daha o gün

yüzükoyun kapaklanıp ölmek de mümkün.Tuhaf bir hınçla bileceğiz bunu,

fakat yine de çıldırasıya merak edeceğiz

belki yıllarca sürecek olan savaşın sonunu.Diyelim ki, hapisteyiz,yaşımız da elliye yakın,daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının.Yine de dışarıyla beraber yaşayacağız,insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgârıyla

yani, duvarın arkasındaki dışarıyla.Yani, nasıl ve nerde olursak olalım

hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak...



Bu dünya soğuyacak,yıldızların arasında bir yıldız,

hem de en ufacıklarından,mavi kadifede bir yaldız zerresi yani,

yani, bu koskocaman dünyamız.Bu dünya soğuyacak günün birinde,hattâ bir buz yığını yahut ölü bir bulut gibi de değil,boş bir ceviz gibi yuvarlanacak

zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.Şimdiden çekilecek acısı bunun,duyulacak mahzunluğu şimdiden.Böylesine sevilecek bu dünya

"Yaşadım" diyebilmen için...



N.H.

bugün 15 ağustos 2008

Evet, bugün 15 ağustos 2008, ben istanbulda yaşıyorum ve sultanahmette çalışıyorum.. bir büyük adam geldi diye bize yapılanlara bakıyorum... sanki o insan da biz değiliz, ya da bu şehrin bu belediyenin asıl amacı şehir sakinlerine hizmet vermek, rahatlarını güvenliklerini sağlamak değil de, ağırlama komitesi oluşturmak.. kimi pohpohlamak istiyorlarsa, o sıra devrin adamı kim ise ona şakşakçılık yapmak.. yollar kapanıyor, bir adam için, camiler kapanıyor o adam VIP ibadet yapabilsin diye.. bakıyorum etrafa; her yer polis, maaşları benim cebimden çıkan memurlar, bana değil başkasına hizmet edip beni itip kakıyorlar... İşime çevre yolundan taxiyle geliyorum, gereksiz bir sürü para ödememe rağmen işyerimin önünde bile inemiyorum taxiden, kocaman bir çekici aracını bir sokağa diklemesine park etmişler, iki tarafından geçerken de neredeyse polis kimlik soracak.. Doğup büyüdüğüm, 7 sülalemin doğup büyüdüğü şehir de sokakta yürüyemiyorum. Saygı değer konuk ise, 'istanbullunun haline çok üzüldüm, ben kendi şehrimde yolları kapatmazdım' diyor.. Dalga geçer gibi.. halbuki biz sırf yolları değil, müzeleri, camileri kapatıyoruz.. ne olucak, bedava petrolmü alıcaz, cahil cesaretiyle nükleer planamı dahil olucaz? Ne yapıyoruz biz? Bir İstanbullu olarak kızdım bugün... çok kızdım...